De liefde voor de retrokoers is voor Mieke, moeder van vijf kinderen en zeven kleinkinderen al vroeg begonnen. “Eigenlijk vanaf mijn kindertijd en om precies te zijn toen Benoni Beheyt in 1963 wereldkampioen werd op dat veelbesproken WK waar hij Rik van Looy klopte. Dit was voor mij de trigger tot verzamelen van alles van Benoni en Groene Leeuw, het merk waar Beheyt toen op reed. Waar ik ook heel blij om ben is dat mijn plakboek van toen ik kind was nog bij mijn ouders lag en terug in mijn bezit is.”

De eerste kennismaking met de retrobeurs in Dessel verliep via oprichter Hein Senders. Daar heeft ze nog een leuke anekdote over te vertellen. “We kenden Paule en Hein al vluchtig, maar toen Jan Eroica in Italië ging rijden, kwamen we ons hotel uit en wie zagen we daar? Paule en Hein! Dat was een leuke verrassing. ’s Avonds zijn we toen een keertje gaan eten en toen vroeg Hein, zelf met het vliegtuig, of we met de auto waren en of we nog plek over hadden om wat spullen die hij gekocht had mee te nemen. Onze camionette was bijna leeg. Hein is dan verder op jacht gegaan en we konden met een propvolle camionette terug naar huis.”

De beurs in Dessel spreekt Mieke altijd erg aan. Het meest bijzondere vond ze de editie van 2017, krap een maand na het overlijden van de oprichter. “Vooral het respect naar Paule toe, dat ze de beurs toch verder deed zoals -vermoed ik- Hein dit gewild zou hebben. De herinneringen aan Hein die dag, je voelde hem er gewoon bij.”

Van de twaalfde editie gaat ze ook weer genieten. “Pure nostalgie is het, op een leuke locatie. En dat de beurs er al zo lang is, blijft ook speciaal. Het is altijd vroeg uit de veren om zo vlug mogelijk daar te zijn. Bij binnenkomst heb je steeds een apart gevoel van, ‘yesss, we zijn er weer’. Ook zalig om weer de andere standhouders terug te zien, even snel bij een aantal goedendag gaan zeggen en dan beginnen uitpakken zodat we op tijd klaar staan. Vele bezoekers kunnen niet wachten en staan buiten voor de deur te trappelen. In een mum van tijd is de zaal gevuld met bezoekers en is het direct een gezellige bedoening. Ook bij de bezoekers zijn natuurlijk een aantal bekenden. Dat is altijd een leuk weerzien, want je ziet ze alleen op de beurzen. Een knuffel hier, een gezellige babbel… Dat is het leuke aan de beurs. Je bent bezig met je hobby, ziet bekenden en leert weer nieuwe mensen kennen. En bovenal, de sfeer. Je ademt het wielrennen. Naar het einde toe een wijntje en dan na een halfuurtje weer beginnen inpakken. En als alles terug in de camionette is, als vaste afsluiter, nog iets drinken met Paule. Dan moe maar voldaan terug naar huis.”

Mieke en Jan zijn door het jaar heen op zo’n vijf beurzen present. “Heel jammer dat die in ’t Kuipke in Gent er niet meer is. Wat dat betreft is er wel wat veranderd. Jaren geleden is er een periode geweest dat het rijden met een retrofiets een echte hype was. Ook vele studenten reden toen op een oude koersfiets en kwamen naar beurzen voor onderdelen. Bij aankomst was het soms al een gekkenhuis. Je deed de deuren van de camionette nog maar open en er kwamen al mensen af om te zien wat je bij je had. Zo hadden we eens twee Engelsen die er als de kippen bij waren. Ze wilden allebei een -naar onze smaak- verschrikkelijk lelijk frame kopen, wat ook niet echt speciaal was. Het werd bijna ruzie wie nu het frame mocht kopen. In die periode kwamen er ook veel Duitsers en Engelsen naar de beurzen met een goed gevulde portefeuille. De laatste jaren is het ook opvallend dat vroegere bezoekers nu zelf als standhouder komen.”

Ondanks de veranderingen, blijft Mieke genieten van de retropracht. “De hype van jaren geleden is dan wel voorbij, maar er is nog steeds een grote opkomst van bezoekers. De echte retroliefhebber van koers en alles wat er mee te maken heeft, die blijft komen. De verkoop loopt goed, maar het is ook logisch dat er minder verkocht wordt. Veel echte liefhebbers hebben geen plaats meer om er nog wat bij te zetten, want de meesten hebben al een flink aantal retrokoersfietsen. Vroeger werden er ook veel onderdelen verzameld, maar dat is ook minder. Nu zijn de meesten tevreden als ze wat reserveonderdelen hebben en komen ze naar de beurs om bepaalde dingen te zoeken en voor de geweldige sfeer. En natuurlijk gaan ze dan dikwijls toch weer met een aantal zaken naar buiten waar ze niet voor kwamen. Want als echte retroliefhebber blijft het kriebelen, die koers, dat gevoel.”

Voor veel liefhebbers van de retrokoers zal het als een grote verrassing komen. De twaalfde editie van de Retro Fietsbeurs in Dessel, zondag 19 januari, wordt de allerlaatste. Organisatrice Paule Scheveneels heeft besloten er een punt achter te zetten. Nog één keer wil de inwoonster van Retie ‘knallen’ en daarmee in schoonheid een tijdperk vol retrobeurspassie op een mooie manier afsluiten.

Het gaat voor Paule Scheveneels de laatste retrofietsbeurs worden. Hier op de foto bij de eerste editie na het overlijden van partner Hein Senders. (foto Ton Wiggenraad)

Hoewel de beurs nog altijd een groot succes is en ook de komende editie met een wachtlijst van standhouders moet werken, heeft Paule besloten om met het succesevenement te stoppen. “Het is met pijn in het hart, maar ik sta honderd procent achter mijn beslissing”, zegt ze. “Verschillende factoren zorgen ervoor dat ik het bij deze twaalfde editie houd. En bovendien wil ik het stokje doorgeven aan de jeugd.”

Op 15 januari 2012 zag de Retro Fietsbeurs het levenslicht, toen nog in Den Dries in Retie. Medebezieler Hein Senders was hét gezicht van het evenement, maar achter de schermen was zijn partner Paule toen al heel druk bezig met de organisatie. “Ieder had zijn taak bij die eerste editie. Hein deed vooral de public relations en zorgde ervoor dat de media het evenement in de krant hadden. Op de beurs zelf was hij hét gezicht, maar in feite deden we het samen.”

Adrenaline

Toen oprichter Hein in december 2016 na een slepende ziekte overleed, zorgde Paule er drie(!) weken later toch voor dat de zesde editie doorgang kon vinden. “Dat was toen puur op adrenaline”, zegt ze. Twee jaar lang heb ik Hein verzorgd, tot op zijn sterfbed, de crematie geregeld en toen op 22 januari de beurs. Voor mij is die dag ook wel de meest bijzondere geweest in alle beursjaren. Dat ik er toen alleen voorstond, maar uiteindelijk ben ik blij dat ik het toch gedaan heb.”

Daarbij kon en kan ze altijd rekenen op de steun van helpers, die haar op de zaterdag voor de beurs en op de dag zelf van hand- en spandiensten voorzien. “Silveer Jespers wil ik er even uitlichten. Hij heeft vanaf de eerste editie met zijn truiencollectie voor een mooie aankleding van de zaal gezorgd.”

Corona

Na het wegvallen van partner Hein pakte Paule de draad snel weer op en zorgde ze ervoor dat de beurs verder bleef bestaan. “De opzet van de beurs heb ik nooit veranderd, maar op dat moment viel wel het deel van het reclame maken weg. Dat is later met de social media erbij wel weer goed gekomen.”

Eind 2020 doemde er echter een nieuw struikelblok op: Corona. “Bij de eerste editie in 2021 was het al snel duidelijk dat het geheel niet door kon gaan. Het jaar erop moesten we pas eind december de knoop doorhakken en toen hadden zich al veertig deelnemers ingeschreven. Alles moest worden geannuleerd en terugbetaald.”

Stresserend

De Corona-crisis was geen aanleiding om te stoppen. Die tiende editie moest er komen en in januari 2023 kon het tweede lustrum gevierd worden. Paule genoot weer van een volle zaal. Haar vele werk werd weer beloond. “Meestal startte ik in september met de organisatie. Vanaf dan was ik er toch wel heel veel mee bezig en dan in december en de laatste weken voor de beurs was het écht aanpoten en soms best stresserend. Maar als ik dan op de dag zelf om 10.00 uur alle standhouders zag staan en het publiek kon binnenkomen, dan gleed die stress van me af. Genieten als je dan van boven tussen de gordijnen door dat hele overzicht hebt en een volle zaal ziet.

Niet in de kou

Twaalf edities, vele standhouders verder… “Het contact met de mensen heb ik altijd het leukste gevonden en uiteraard zijn er grappige momenten geweest. Zoals die keer dat er iemand met z’n spullen de zaal binnenkwam met de vraag waar hij moest staan. Ik was er honderd procent zeker van dat ie zich niet ingeschreven had, maar hij beweerde van wel en ik wilde die mens niet in de kou laten staan. Ik heb hem toch een plaatsje kunnen geven, maar achteraf bleek inderdaad dat hij niet ingeschreven en betaald had. Maar wat bleek? Dat had hij wel bij een andere beurs gedaan en hij dacht dat het deze was. Nadien heeft ie gewoon betaald hoor.”

Tot slot nog wat mooie woorden van Paule: “Hein zou trots geweest zijn op mij. Ik kan enkel met een mooie blik terugkijken op zeer fijne momenten. Ik heb veel mooie gesprekken gehad met super toffe mensen. Deze zal ik voor altijd met me meedragen in mijn herinneringen. Tot gauw!”
 

Nog zo’n bekend gezicht achter de verkooptafels van de Retrofietsbeurs Dessel: de 69-jarige Mieke Smeulders uit Roosendaal. Samen met haar man Jan is ze al vele jaren present. Naast haar passie voor muziek en het bezoeken van concerten, heeft de retrofietsbeurs een speciaal plekje in haar hart gekregen.